مقایسه مقاومت هیدرودینامیکی بدنه شناورهای تندرو حالت پروازی با زاویه ددرایز متغیر نسبت به زاویه ددرایز ثابت بر اساسروش سویتسکی

مقاومت هیدرودینامیکی در حالت پروازی برای شناورهای تندرواز اهمیت بالایی برخوردار می باشد. نیروهای هیدرودینامیکی وارده به بدنه شناور تندرو در حالت پروازی به طور چشم گیری باعث خارج شدن بدنه شناور از سطح آب می شوند. برای محاسبه مقاومت هیدرودینامیکی بدنه شناور تندرو در حالت پروازی روش های مختلفی وجود دارد که در اکثر روش ها و از جمله در روش نیمه تجربی سویتسکی 1، زاویه ددرایز 2 ثابت فرض می شود و یا در صورت متغیر بودن در راستای طولی بدنه شناور، زاویه ددرایز مقطع عرضی واقع در مرکز گرانش بدنه شناور در محاسبه مقاومت هیدرودینامیکی مورد استفاده قرار میگیرد. در این مقاله به مقایسه مقاومت هیدرودینامیکی بدنه شناور تندرو حالت پروازی با زاویه ددرایز متغیر در راستای طولی بدنه نسبت به زاویه ددرایز ثابت پرداخته می شود. برای محاسبه زاویه تریم 3 شناور تندرو حالت پروازی با زاویه ددرایز متغیر، بدنه شناور توسط مقاطع عرضی در راستای طول بدنه با فاصلههای یکسان به بخشهای منشوری 4 تقسیم می شود. مقاومت هیدرودینامیکی بدنه با زاویه ددرایز متغیر، با اعمال زاویه ددرایز متغیر در روش نیمه تجربی سویتسکی تعیین می شود. روش ارائه شده، توسط نتایج تجربی اعتبار سنجی شده و نشان داده می شود که از مطابقت خوبی با نتایج تجربی برخوردار می باشد. در انتها مطابقت بهتر مقاومت هیدرودینامیکی بدنه شناور تندرو حالت پروازی با در نظر گرفتن تغییرات زاویه ددرایز نسبت به زاویه ددرایز ثابت در طول بدنه با نتایج تجربی نشان داده می شود.

کلیدواژه ها:

مقاومت هیدرودینامیکی ، زاویه ددرایزمتغیر ، بخشهای منشوری ، روش سویتسکی ، شناورهای تندروحالت پروازی