رد پایی از صنعت التفات در برخی متون ایراى پیش از اسلام

التفات یکی از آرایه های ادبی است که در بیشتر کتابهای بلاغی عربی و فارسی با عنوان انتقال گوینده از خطاب به غیبت و برعکس تعریف و انواع محدودی برای آن برشمرده شده است. از انجا که این صنعت ادبی در کلام الهی، آثار بلاغی عرب و کتابهای بدیع فارسی - که اغلب پس از اسلام و تحت تاثیر بلاغت عرب به نگارش درآمده اند کاربردگسترده ای داشته است، به گمان بسیاری از محققان ، پیدایش صنعت التفات در ادب فارسی، ریشه در بلاغت عرب دارد این مقاله سعی دارد با بررسی برخی متون ایرانی پیش از اسلام، هم پون گاتها، یشتها، زبور مانوی، درخت آسوریک ورساله گجستگ ابالیش، نقش بارز صنعت التفات را در متون غنی و پربار این دوره به اثبات برساند و بردیدگاه های نادرست گذشتگان و گاه محققان معاصر خط بطلائی بکشد.نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان از آن دارد که در ادبیات ایران پیش از اسلام ، نشانه های بارزی از توجه به علوم بلاغی ودغدغه زیبایی آفرینی به چشمخورد و سخنوران ایرانی، قرنها پیش از آشنایی بلاغیون عرب، صنعت التفات را به عنوان یکی از ابزارهای زینت بخش کلام، در آثار خود، به کار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

التفات ، یشتها ، گاتها ، زیور مانوی ، درخت آسوریک ، گجستگ ابالیش