بررسی تطبیقی نقش عنصر دستوری صفت در دو منظومه ی حماسی گرشاسب نامه و اسکندرنامه

گذر زمان یکی از مواردی است که در بررسی عناصر زبان و دستور حاکم بر هر زبانی تاثیری بسیار اساسی می نهد.تاریخ واقعی آثار هنری، از جمله آثار مظوم یک کشور تحت سیطره ی شگرف تغیرات اجتماعی و به تبع تغییرات فرهنگی و تحولات زبانی یک جامعه قرار می گیرد. روند مطالعه در موضوع مورد بحث مشخص می کند که یکی از بهترین راه ها برای کشف سیر تحولی کاربرد عناصر دستوری در یک زبان، بررسی تطبیقی کتاب های یک نوع خاص ادبی از این منظر است. در این پژوهش به بررسی کاربرد عنصر دستوری صفت در دو کتاب گرشاسپ نامه ی اسدی طوسی و اسکندرنامه ی نظامی گنجوی پرداختیم و پس از استخراج صفات مختلف به کار رفته در این دو کتاب مشاهده کردیم باید گفت که صفت های به کار رفته در گرشاسپ نامه صفت هایی ساده، خالی از هنرنمایی و بسیار روان هستند؛ اما صفت های کتاب اسکندرنامه بشتر صفت هایی مرکب، پرطمراق و مملو از هنرنمایی است و از این موضوع می توان، به سیر زبان ساده ی سبک خراسانی به سوی زبان فاضلانه و هنرنمای سبک آذربایجانی دست یافت.

کلیدواژه ها:

صفت ، گرشاسپ نامه ، اسکندرنامه ، بسامد ، زبان