درد ستیزی و دردستایی در شعر طاهره صفارزاده

از دیرباز بیان و توصیف درد و رنج و غم های جانکاه آمی، یکی از محورها تفکر فلسفی ، عرفانی و ادبی بوده است. صاحبان اندیشه جه در حوزه و چارچوب باورهای خردمندانه و چه در گستره مکاشفات ذوقی و عارفانه، همواره دغدغه تبیین ماهیت، تنوع و راه های رهایی از این پدیده را در سر داشته، رویکردهای متفاویت چون ناگزیر تسلیم شدن، ایستادگی و رویارویی و به جان و دل پذیرفتتن در مواجهه با رنج و اندوه از خود نشان داده اند. از این رو یکی از از محورهای اصلی شعر صفارزاده دردستیزی است و از سوی دیگر دردستایی بر پایه یک نگرش عارفانه، و سبک های ادبی شاعران در طول تاریخ تاثیرگذار بوده است البته پرداختتن به همه آن ها خارج از وسع و گنجایش این نوشتار است از این رو در کلامی فشرده و موجز به گزینشی از اندیشه کلبیون، واقیون در فلسفه، تعریف و توصیف رنج در کلام آسمانی قرآن، باورهای عطار و مولانا در وادی عرفان و سروده های طاهر صفارزاده در شعر اجتماعی معاصر بسنده می کنیم.

کلیدواژه ها:

دردستیزی ، دردستایی ، شعر عرفانی ، شعر اجتماعی ، صفارزاده