تقابل عقل و عشق در اندیشه ی حافظ از منظر ساختار گرایی

کلیدی ترین و اساسی ترین اصل در ساختارگرایی، تقابل های دو گانه است. اصولاً همه ی افرینش این منطق استوار است، در طببعت شب و روز و سرد و گرم و کوه و دشت و... در زندگی غم و شادی،خوب و بد و... در اشعار و متون عرفانی ما همیشه عقل و عشق در تقابل با هم قرار می گیرند و عرفا بر این باورند که با عشق می توان سیر و سلوک کرد اما پای عقل در این راه لنگ است. نمود بارز این تقابل را در دیوان حافظ می بینیم که رندانه به عقل می تازد و آفرینش را طفیل عشق می داند. در این مقاله ابتدا ساخت گرایی و تقابل های دو گانه بررسی می شود سپس تقابل میان عشق و عقل در ساختار اندیشه ی حافظ مورد بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

ساخت گرایی ، تقابل های دوگانه ، عقل ، عشق ، حافظ ، شعر