شخصیت و شخصیت پردزای در داستان نخل هوشنگ مرادی کرمانی

شخصیت یکی از عناصر مهم داستان است تا جایی که منتقدان جدید ادبیات داستانی آن را مهم ترین مولفه ی داستان پردزای می دانند و ساختار داستان را تنها وسیله ای برای نمایش شخصیت می شمارند. پژوهش حاضر یکی از داستان های هوشنگ مرادی کرمانی به نام نخل را از نظر شخصیت پردازی مورد بررسی قرار داده تا ضمن نشان دادن شیوه پردازش شخصیت در این رمان خوانندگان را با شگردهای شخصیت پردزای این نویسنده آشنا سازد. نتایج به دست می دهد که نویسنده از شیوه غیرمستقیم به عنوان شیوه غالب در پردازش شخصیت ها استفاده کرده که دو روش گفت و گو واعمال و رفتار نقش بیشتری در پردازش شخصیت ها داشته اند و از انواع شخصیت های قالبی، نوعی، تمثیلی و پروتوتیپ های مذهبی، تاریخی و پروتوتیپ در زندگی خصوصی نویسنده در داستان بهره گرفته است.

کلیدواژه ها:

شخصیت ، شخصیت پردازی ، داستان نخل ، هوشنگ مرادی کرمانی