پیامدهای بازی با دستگاه نشانه پرداز زبان

مقاله ی پیش رو به منظور معرفی چارچوبی برای نشانه شناسی گفتمان روایی نوشته شده است به همین منظور ابتدا بررسی پیوند پیچیده تری میان زبان و جهان را با نگاهی گذرا به گونه ای بسیار ساده ای از رمزگان های غیر کلامی آغاز کرده، و سپس آن را با تحلیل پاره روایت های طنز امیز فارسی تا رسیدن به این نتایچ پی گرفته ایم. که الف: طنز آوری در فارسی گاه الگوهای زبانی را هم، به ویژه در آثار طنزنویسان معاصر، دستمایه های خود می کند تا رابطه ی قراردادی میان لفظ و معنا را آشکار برآشوبد و رنگ اشنای معنای تحت الفظی را در سایه ی برجستگی های صوری کلام بزداید و پاره ای مفاهیم فروخفته در زبان را آزاد کند. ب: گفتمان روایی نسبت به من گونه های دیگر نه تنها ارزش صدق متفاوت، بلکه ویژگی های کلامی برجسته ای هم ندارد و مانند گونه های غیر روایی زبان بیشتر به کار دلالت گری می آید تا مثلاً آفرینش هنری ج تنها با آویختن متن به یک چارچوب زبانی از پیش آماده به نام روایت است که می توان مفاهیم ظاهراً تعیین یافه را در پیوند وازه ها با یکدیگر و در پرتو ویژگی های صوری و ارزش ساختاری شان جست و یافت و گمان به وثوق دریافت های خود برد.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی ، سوسوری ، گفتمان روایی ، طنز کلامی ، زبان شناسی سخن کاوی