واژه سازی و سبک بیان در شاهنامه حکیم فردوسی

زبان فردوسی، گرچه جزالت، فخامت و سادگی سبک خراسانی را دارد ولی از نظر واژه سازی ، ترکیبات تعابیر، استعاری، کنایی، و مضامین گوناگون، حائز اهمیت است. از ویژگی های تعبیرات مجازی شاهنامه؛ کاربرد افعال همراه اضافه های تشبیه یااستعاری مناسب در توصیف میدان های نبرد، شخصیت پهلوانان، خشم، شادمانی، نگارگری های و ... است که سازگاری فراوانی با شخصیتهای داستان و روایت دارد. به همین خاطر پژوهش در سازه ها و اصطلاحات زبان، که درک مفاهیم ذهنی شاعر را میسر می سازد، ضروری به نظر می رسد زیرا هر دگرگونی در ساختار کلام، حکایتگر نوسان عاطفی تازه ای، در مجموعه ای پویا، با کلیت اثر است، پس زبان و گزینش فردوسی، نه تنها به عنوان وسیله ای بیان مضمون، بلکه به عنوان هدف اصلی باید بررسی شود چون در سبک شعر وبافت سخن هنرمندانه ای او بسیار موثر است.

کلیدواژه ها:

سبک ، زبان ، گزینش ، واژه سازی