بهبود عملکرد توربین بادی محور عمودی ترکیبی داریوس ساونیوس به کمک تغییر طول وتر ایرفویل

توربین های محور عمودی به دلیل کارکرد مستقل از جهت وزش باد، مناسب برای استفاده درمحیط های شهری و تولید برق در مقیاس کوچک می باشند. این توربین ها به دو گروه اصلی داریوسو ساونیوس تقسیم می شوند. توربین داریوس باوجود تولید توان بیشتر، برخلاف مدل ساونیوس،دارای قابلیت راه اندازی خودکار نمی باشد. در این مطالعه هدف ترکیب توربین داریوس با ساونیوسجهت استفاده همزمان از قابلیت های منحصربه فرد هرکدام و دستیابی به یک مدل با گشتاور راه-اندازی بالا و توان خروجی مناسب می باشد. ابتدا یک مدل ترکیبی ارائه و تأثیر ترکیب توربین هاباحالت تکی، مقایسه می گردد و در ادامه با افزایش طول وتر ایرفویل مدل اولیه، به مقدار 2/5 و 2،2/5 و 3 برابر، تأثیر آن بر عملکرد آیرودینامیکی توربین ترکیبی بررسی می گردد. شبیه سازیبه صورت غیر دائم بوده و با استفاده از روش دینامیک سیالات محاسباتی و توسط الگوریتم پیزوحل و معادلات اساسی بر پایه ی روش حجم محدود گسسته می شود و به منظور چرخش پره هایتوربین، از شبکه ی متحرک استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که ترکیب توربین داریوس باساونیوس تأثیر مطلوبی بر راه اندازی خودکار و نیز گستره ی عملکرد توربین دارد و همچنین توربینترکیبی با طول وتر ایرفویل 2 برابر مدل اولیه، عملکرد بهتری ازنظر بیشینه توان تولیدی نسبت بهسایر مدل ها، دارد و محدوده ی عملکرد را نیز بهبود بخشیده است و دارای گشتاور کافی جهت راه-اندازی خودکار می باشد.

کلیدواژه ها:

توربین ترکیبی داریوس- ساونیوس ، راه اندازی خودکار ، ضریب توان ، دینامیک سیالات محاسباتی