تاثیر سن زیستی بر قابلیت های آمادگی جسمانی در مردان دانشجوی استان فارس

تعیین سن زیستی یک چالش جدی در پژوهش های پیرشناسی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر سن بر قابلیت های آمادگی جسمانی در مردان دانشجویی استان فارس بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه مردان دانشجویی استان فارس که بین سن 20 تا 52 سال شامل می شوند. به دست گروه غیر فعال، نیمه فعال، و فعال تقسیم و معادله تخمین سن زیستی توسط آنها تولید گردید.نمونه این پژوهش شامل 100 نفر دانشجوی مرد استان فارس که پس از امضای فرم رضایت آگاهانه به روش نمونه گیری لایه ای هدفمند انتخاب شدند زیر گروه ها شامل طبقه های سنی (20 تا 23 ، 24 تا 27 ، 28 تا 32، 33 تا 37، 38 تا 42، 43 تا 47، 48 تا 52) سال بود. به او زیرگروه به حدود 70 نفر مراجعه شد و حداقل 10 نفر از آنها به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت نمودند. آزمون های آمادگی جسمانی عبارت بودند از: ( دوی شاتل،بشین و برس،بارفیکس اصلاح شده،پرتاب توپ پزشکی،دراز و نشست،پرش سارجنت،دوی 30 متر،والینویس)تحلیل تشخیص مشخص نمود که 50 و هفت در صد از وضعیت آمادگی جسمانی از روی میزان فعالیت بدنی قابل تمییز می باشد (فرمول در متن اصلی مقاله). رگرسیون چند عاملی مشخص نمود که افزایش سن تقویمی با کاهش آمادگی جسمانی همراه است. ولی سرعت این کاهش با میزان فعالیت جسمانی رابطه معکوس داشت، به این معنا که سرعت کاهش آمادگی جسمانی در افراد فعال پایین تر بود یافته ها نشان داد که سطح آمادگی مردان ایرانی به خصوص از حیث آمادگی هوازی بسیار پایین تر بود. نتیجه این پژوهش مبتنی بر تأثیر مثبت ورزش در سنین زیستی است.

کلیدواژه ها:

سن زیستی ، قابلیت های امادگی جسمانی ، دانشجویان مرد ، استان فارس