تاثیر تمرین هوازی بر میزان سرمی لپتین پلاسما در رت های دیابتی شده با الوکسان

بیماری دیابت به سبب شیوع فراوانی که دارد، امروزه به عنوان یک مشکل بزرگ بهداشتی در دنیا مطرح است (Goralski KB et al, 2007) نیاز برای یافتن ترتیبات و روندهای مؤثر در درمان دیابت با عوارض جانبی کمتر و متعاقباً بالا رفتن حساسیت به لپتین در این افراد گامی مؤثر در افزایش کیفیت زندگی این بیماران خواهد بود. به همین منظور در این پژوهش به بررسی ترکیب درازمدت فعالیت هوازی بر متغیر مهم و اثرگذار در درمان دیابت و مقاومت به لپتین پرداخت شد مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 54 رأس رت نر در 6 گروه سالم کنترل،دیابتی کنترل، سالم تمرین هوازی، دیابتی دریافت گلی بن کلامید،دیابتی تمرین هوازی ،دیابتی دریافت گلی بن کلامید و تمرین هوازی، با شرایط استاندارد 12 ساعت نور و با 12 ساعت تاریکی همراه با آب و غذا تقسیم شدند. رت ها با تزریق 60 میلی گرو در کیلوگرم الوکسان رقیق شده در ml1 سالین دیابتی شدند. هفت روز پس از تزریق و 12 ساعت ناشتا این، در صورتی که میزان گلوکز خون در حالت استراحت بیش از mg/dl300 بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته می شدند تمرین استقامتی به صورت شنا کردن به مدت شش هفته، هفته ای پنج روز در یک تانک پلاستیکی با ابعاد (150 cm×90cm×70cm) با درجه حرارت آب به میزان (28 ±1 و C=83) انجام شد گلی بن کلامید در هر وعده به میزان 0/5 میلی گرم بر کیلوگرم (0.5 mg/kg, orally) به رت ها داده شد. داروی گلی بن کلامید و محلول سالین به مدت 6 هفته به صورت خوراکی و با استفاده از gastric gavage وارد معده گروه ها شد. پس از پایان شش هفته پروتکل رت ها بی هوش شده و نمونه های خونی به طور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد. و به میزان 3000 دور در دقیقه و به مدت 10 دقیقه سانتریفیوز شد. و پلاسمای مربطه جهت سنجش لپتین پلاسما به آزمایشگاه منتقل شد و داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک راه تحلیل شدند. (فرمول در متن اصلی مقاله) در نظر گرفته شد نتیجه گیری: غلظت لپتین پلاسما نه در گروه سالم و نه در گروه دیابتی تفاوت معنی داری مشاهده نگردید به نظر می رسد شش هفته تمرین هوازی نتواند تأثیرات بالقوه خود را ایجاد کند و تأثیر ورزش را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، لپتین ، دیابت ، الوکسان