بررسی اهمیت همگرایی میان بافت تاریخی وساخت و سازهای جدید در توسعه پایدار شهرها

امروزه درشهرهای تاریخی ایران پدیده دوگانگی و سردرگمی میان هویت تاریخی و فرهنگی بافتهای تاریخی از یک سو و رشد روزافزون تحولات اجتماعی و فضای شهرنشینی جدید از طرف دیگر، به یک مساله ملی وهمگانی تبدیل شده است. اینکه ماهیت معماری سرزمینی به جرم عدم تطابق باپیشرفت های روزمحکوم به نابودی شود انتقادی است که امروزه به وفور در مورد شهرهای تاریخی کشور مطرح میشود ازانجایی که ضعف اصلی موجود دربافت های تاریخی شهرها عدم هماهنگی این محدودهها با پیشرفتهای نوین شاهری می باشد، این مقاهه باروش تحلیلی توصیفی و با هدف توجه به هویت بافتهای تاریخی که ساختار اصلی شهرهای -تاریخی ایران راتشکیل میدهند، و با استفاده از منابع کتابخانه ای، سعی دارد ضمن بررسی قواعدکلی حاکم بر شهرهای تاریخی ایران به بررسی معیارهای همگرایی میان بافت قدیم و ساخت و سازهای جدید بپردازد، تا ضمن توسعه مناسب این شهرها هویت ننها نیز حفظ شود. ضرورت این نوشتار به منظور تعیین فاکتورهایی است که توجه به ننها سبب ارتقای کیفی بافت تاریخی شهرها می گردد

کلیدواژه ها:

بافت های تاریخی ، همگرایی ، توسعه شهری ، زمینه تاریخی ، هویت ، برنامه چهارم توسعه