فضای نیمه باز در معماری بومی گیلان

پس از انقلاب صنعتی ، در پی پیشرفت های تکنولوژیکی فنی حاصل شده درعرصه معماری، معماری بومی اکثرنقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت، به دست فراموشی سپرده شده است. اینناهماهنگی با طبیعت مسائلی همچون آلودگی محیط زیست، کاهش منابع طبیعی و تغییرات اقلیمی را تشدید نموده و سرعت بخشید. با شدت یافتن این مسائل در سال های اخیر، موضوع توسعه پایدار به عنوان راه حلی کارآمداهمیت بسیار یافته است. این در حالی است که معماری بومی ایران در بوم های مختلف خود، مصداق بارزی از معماری پایدار است که نه تنها پاسخگوی احتیاجات و ملزومات زندگی انسان بوده، بلکه با کمترین نیاز به انرژیفسیلی، ضمن صرفه جویی در هزینه ها، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل می آورده است.لذا در این مقاله با هدف درک عمیق نحوه تعامل انسان، طبیعت و معماری در بوم معتدل و مرطوب گیلان با روش توصیفی تحلیلی و با انجام مطالعات میدانی به معرفی فضای نیمه باز به عنوان یکی از شاخص ترین عناصر معماری -بومی، به عنوان مظهر بارزی از معماری پایدار پرداخته شده است و در نهایت بر اساس شناخت حاصله ، سعی شده است تا راهکارهایی در جهت طراحی همساز با اقلیم در بناهای امروزی در این بوم ارائه گردد

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فضای نیمه باز ، معماری پایدار ، گیلان