نگاهی به پتانسیل بیابانهای ایران در جذب ژئوتوریسم رسوبی

ژئوتوریسم رسوبی اصطلاحی است که به آن بخش از اشکال و پدیده های زمین شناسی و ژئومورفولوژی می پردازد که مراحل تحول و شکل گیری آنها در ارتباط با رسوبات و یا سنگهای رسوبی بوده است. به عبارت دیگر، آن بخش ازاشکال و پدیده های رسوبی که پتانسیل جذب گردشگر را دارند ژئوتوریسم رسوبی نامیده می شوند. اشکال و پدیده های رسوبی که پتانسیل جذب گردشگر را دارند به علت تنوع در شکل و ساخت، منحصر به مناطق خاصی نبوده و در هر نقطه ای از دنیا قادر به جذب دوستداران و علاقه مندان به زمین گردشگری می باشند. در این مقاله سعی شده است تا ابتدا به شکل مختصر، ژئومیتولوژی رسوبی(اصطلاحی که برای اولین بار در این مقاله از آن استفاده شده است)تشریح شده و در ادامه، به برخی از اشکال و پدیده های رسوبی منحصر به فرد مناطق بیابانی ایران از دیدگاه زمین گردشگری رسوبی پرداخته شود. برای رسیدن به اهداف تعیین شده از شیوه کتابخانه ای و به روش مروری استفاده شده است. نواحی مرکزی ایران پتانسیل بسیار ویژه ای در جذب زمین گردشگری رسوبی داراست.کویرهای فلات مرکزی ایران نیز توانایی بسیار بالایی در جذب زمین گردشگر رسوبی دارند که البته در این مقاله به آنها پرداخته نشده است. برخی از جاذبه های زمین گردشگری رسوبی در نواحی بیابانی ایران ناشی از فعالیت های کاوشی و تراکمی بادها می باشد و آنقدر جذاب و چشم نواز هستند که اگر برنامه ریزی صحیح و با مدیریت اصولی صورت پذیرد توانایی جذب سالانه ده ها هزار گردشگر را به این مناطق داشته و از این سرمایه ها می توان در جهت جلوگیری از رشد و توسعه بیابانها و بیابان زایی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

ژئوتوریسم رسوبی ، ژئومورفولوژی ، گردشگر ، مناطق بیابانی ، ایران