پهنه بندی کاربری توسعه شهری بر اساس توان های اکولو ژیک مطالعه موردی: استان مازندران

استان مازندران با تنوع اکوسیستم های مناسب و مساعد برای زیست انسانی و تنوع جاذبه هایطبیعی و چشم اندازها و مناظر با ارزش زیست محیطی جزو مهمترین نقاط جمعیت پذیر کشور به شمار می رود، که در سال 1365 دارای 33 نقطه شهری با جمعیتی معادل 893293 (39/2 درصد جمعیت استان) بود. در سال 1375 تعداد نقاط شهری استان به 37 عدد افزایش یافت، که با 6/9 درصد افزایش، جمعیتی معادل 1202469 نفر (46/2 درصد جمعیت استان) را در خود جای داده بود. درسرشماری سال 1385 از 1020 نقطه شهری کشور، 51 شهر معادل 5 درصد به استان مازندران اختصاص داشت، که با جمعیتی برابر 1/568949 نفر 3/2 درصد از جمعیت شهری کشورو 54/2 درصد از جمعیت استان را شامل گردید که برای اولین بار در تاریخ توسعه استان متوسط جمعیتشهرنشین استان سرانجام بر جمعیت روستانشین غلبه پیدا نمود. این افزایش شهرنشینی و استفاده ازسرزمین جهت توسعه سکونتگاههای شهری در استان بدون در نظر گرفتن توان های اکولوژیک وپتانسیل های محیطی منجر به پیامدهای ناگوار و تخریب محیط زیست در استان می گردد، که درنهایت منابع طبیعی را در معرض تهدید قرار می دهد و محیط را از توسعه پایدار دور می سازد. از اینروتحقیق حاضر با هدف پهنه بندی کاربری توسعه شهری بر اساس توان های اکولوژیک با استفاده از روشتصمیم گیری چند معیاره مبتنی بر GIS در استان مازندران صورت پذیرفته است. نتایج حاکی از آن است که 23 درصد از مساحت استان (1187 واحد اکولوژیک با مساحت 532572/908 هکتار) به پهنه مناسب، 47 درصد از مساحت استان ( 1275 واحد اکولوژیک با مساحت 1125391/652 هکتار) به پهنه متوسط و 47 درصد از مساحت استان ( 2192 واحد اکولوژیک با مساحت 720143/605 هکتار) به پهنه نامناسب کاربری توسعه شهری اختصاص یافته است.

کلیدواژه ها:

پهنه بندی ، توان اکولوژیک ، توسعه شهری ، مدل تصمیم گیری چند معیاره ، مازندران