برنامه ریزی راهبردی توسعه ی گردشگری با تکیه بر بخش محصول نمونه موردی : شهرستان نیشابور

برنامه ریزی راهبردی شیوه ای است سیستماتیک که بر ایجاد و برقراری پیوستگی بین اقدامات اولویت دار با در نظر داشتن ضعف و قوت (توانایی ها و منابع ) و همچنین فرصت ها و تهدیدها (عوامل خارجی و جریانات تأثیر گذار) تکیه دارد . علاوه بر تعریف ارائه شده ، برنامه ریزی راهبردی را می توان روشی نظام یافته برای اخذ تصمیمات و اجرای فعالیت ها در خصوص شکل دهی و رهنمود یک سامانه ، کارکرد علل آن دانست. با توجه به تفاوت در شیوه های گزینشی گردآوری اطلاعات ، تحلیل هدفمند و تعیین اهداف مشارکت تصمیم سازان اصلی ، تبیین و ارزیابی گزینه ها ، بررسی تبعات آتی تصمیمات و اعمال آنها و بیش از هر چیز تأکید بر اجرای موفقیت آمیز برنامه ها از سایر گونه های برنامه ریزی متمایز می شود . از آنجا که در برنامه ریزی راهبردی توجه برنامه ریز به آنچه برای جامعه و یک سامانه مهم در آن معطوف می گردد ، چارچوبی برای تصمیم گیران در رویارویی با شرایط متغییر و تعیین اولویت ها در تصخیص منابع و فعالیت ها فراهم می سازد. هدف این مقاله تعیین نحوه به کارگیری فرآیند برنامه ریزی راهبردی در برنامه ریزی گردشگری منطقه ای در ایران است . در این مقاله ابتدا مبانی نظری فرآیند برنامه ریزی راهبردی در برنامه ریزی منطقه ای با تکیه بر توسعه گردشگری مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه با تکیه بر فرآیند برنامه ریزی راهبردی و فنون پیشنهادی مرتبط با آن درباره فعالیت های گردشگری شهرستان نیشابور یک مطالعه موردی صورت گرفته است . تعیین راهبردهای توسعه بخش محصول گردشگری از نتایج کاربردی پایانی این تحلیل می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی استراتژی ، توسعه منطقه ای ، گردشگری ، مدیریت بخش محصول ، نیشابور