اموزش سنتی معماری در ایران و ارزیابی ان از دیدگاه یادگیری مبتنی بر مغز

وجود آثار ارزشمند معماری گذشته ایران، نشان از ساخته شدن آن ها به دست هنرمندانی است که از توانمندی های بالای هنری، فنی و فرهنگی برخوردار بوده اند. چنین توانمندی هایی به خودی خود نشان دهنده وجود دانش معماری مناسب در میان آنها است. بدیهی است که برخورداری از این توانمندی ها علیرغم عدم وجود نظام آموزشی دانشگاهی در میان معماران سنتی، صرفاً از طریق تجربه های شخصی و بدون بهره گیری از آموزش های حرفه ای مناسب نمی تواند صورت پذیرفته باشد. نظام آموزشی فعلی در ایران صرفاً با الگوبرداری از برخی سیستم های آموزش غربی و برخی تغییرات در آن بنیان نهاده شده و با چشم پوشی از تجربیات مثبت گذشته، خود را از استفاده از آنها محروم کرده است. بنابراین شناخت تجربه هایی که پیشینیان برای پرورش معماران از آن بهره می بردند و تلفیق جنبه های مثبت آن با نظام های فعلی آموزشی، می تواند در ارتقای این نظام مفید واقع گردد. نگارنده این مقاله به دنبال پاسخ گویی به این پرسش است که عناصر اصلی در شکل دهی به آموزش معماران در معماری گذشته چه بوده است؟ پژوهش مورد نظر، نوعی پژوهش کیفی است که با استفاده از روش تئوری و مفهوم سازی بنیادی به مطالعه نظام سنتی آموزش معماری در ایران و بررسی مباحث و روش های آموزشی در آن پرداخته ، و نظام آموزش سنتی معماری را بر اساس نظریه های آموزشی مبتنی بر نظریه های یادگیری مبتنی بر مغز با هدف شناخت ویژگی های مثبت در نظام آموزش سنتی معماری ارزیابی کرده است. یافته های پژوهش نشان می دهد، برخلاف آنچه غالباً تصور می شود، نظام سنتی آموزش معماری در ایران صرفاً شامل آموزش های عملی نبود و آموزش مباحث نظری و مبانی فکری، بخش دیگری از آموخته های معماران را تشکیل می داده اند.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، معماران سنتی ، آموزش نظری ، ادراک