واکاوی روند توسعه ی شهر و تاثیرات تحولی آن در کاربری اراضی کشاورزی بخش مرکزی شهریار

توسعه شهری در ایران در سیر تحول تاریخی خود، خصوصأ از سال 1320 تا به امروز، به صور مختلف، در بیشترمناطق کشور، بصورت صعودی ظهور و نمود پیدا کرده است. با این وجود توسعه شهری در ایران، متاسفانه در بسیاری ازموارد، فاقد انسجام و همچنین فاقد تناسب کارکردی و توسعه ای با مناطق همجوار بوده است، بنحوی که نه تنها روندپایداری در شهر را محقق نساخته است؛ بلکه پایداری در مناطق همجوار و نواحی روستایی و خصوصا نظام کشاورزی و اراضیکشاورزی مجاور خود را، مختل ساخته است. بنحوی که در حال حاضر، تغییر کاربری اراضی کشاورزی پس از کم آبی،دومین مشکل اساسی کشاورزی ایران محسوب می شود. به همین جهت این تحقیق در پی واکاوی روند بسط و توسعه شهر- و تاثیرات تحولی آن در کاربری اراضی کشاورزی بخش مرکزی شهرستان شهریار در یک دوره زمانی 33 ساله (1393-1370) می باشد. نوع تحقیق توصیفی- پیمایشی است. روند تحلیل با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفته است. نتایجفرضیات و بررسی های تحقیق نشان می دهد که طی سالهای 70 تا 93 توسعه شهری روندی افزایشی و اراضی کشاورزی روندی کاهشی داشته است، به طوری که نسبت اراضی مسکونی از 2/21 به 7/3 درصد و در اراضی کشاورزی از 36/6 به 30/6 درصد رسیده است. یکی از مسائلی که در فرآیند توسعه شهری و کاهش اراضی کشاورزی موثر بوده مقوله مهاجرپذیری ناحیه مورد مطالعه بوده است، زیرا جمعیت آن از 105853 نفر در سال 65 به 1047364 نفر در سال 93 افزایش یافته است . افزایش جمعیت یقینا غیر قابل کنترل بوده و مدیریت آن دشوار می باشد و نتیجه آن تخریب گستردهاراضی کشاورزی و محیط زیست منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، تناسب کارکردی ، پایداری ، شهرستان شهریار ، اراضی کشاورزی