اثر خستگی ناشی از دویدن بر فعالیت برخی از عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکاء

زمینه و هدف: خ ستگی ناشی از دویدن با تغییراتی در مکانی ک دویدن همراه است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر خ ستگی ناشیاز دویدن روی فعالیت برخی از عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکای دویدن بود. روش تحقیق: تعداد 20نفر دونده مرد در این مطالعه شرکتکردند. آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی، 6بار مسیر 14متری را دویدند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات درشت نییقدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن خارجی و دوسر رانی آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. درصد فعالیتعضلات، شاخص هم انقباضی و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات، در مرحله اتکاء دویدن ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آزمون tوابستهدر سطح معنی داری p <0/05تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از خستگی در مرحله جذب، فعالیت عضلات دوقلوی داخلی (p=0/02)و دو سررانی (p=0/02)و شاخص هم انقباضی بین عضلات پهن خارجی و دوسر رانی ،(p=0/02)پهن خارجی و دوقلوی خارجی (p=0/001)و درشتنیی قدامی و دوقلوی داخلی (p=0/01)؛ کاهش پیدا کرد. در مرحله تولید پس از خستگی، فعالیت عضله درشت نیی قدامی کاهش (p=0/001)وفعالیت عضله دوقلوی داخلی (p=0/01)افزایش پیدا کرد. در این مرحله، هم انقباضی عضلات درشت نیی قدامی و دوقلوی داخلی (p=0/0001)ودرشت نیی قدامی و نعلی (p=0/005)پس از خستگی کاهش یافت. در مرحله پیش فعالیت، خستگی باعث افزایش فعالیت عضلات درشت نییقدامی (p=0/001)و دوسر رانی(p=0/001)شد. همچنین خستگی باعث افزایش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات دوسر رانی، دوقلویداخلی و دوقلوی خارجی گردید .(p=0/001)نتیجه گیری: خستگی سبب ایجاد تغییراتی در مکانیزم زمان بندی عضلانی هنگام دویدنشد که احتمالا نتیجه تلاش سیستم عصبی بدن برای کاهش خطر ابتلاء به آسیب های وارد بر بدن است. از این رو، توجه به زمان بندی حداکثرفعالیت عضلات در دوندگان مبتدی به منظور پیشگیری از آسیب، پیشنهاد می شود

کلیدواژه ها:

دویدن ، خستگی ، الکترومیوگرافی ، عضلات اندام تحتانی