رویکردهای فلسفی (به دین پژوهی)

در حال حاضر، رویکردهای فلسفی به دین پژوهی دستخوش بحران هویت است. دو پرسش، ماهیت این بحران را روشن تر می کند. نخست؛ این که رویکرد فلسفی به دین پژوهی را در کجا باید سراغ گرفت؟ این پرسش از آن رو مهم است که در مقام پاسخ دادن به آن مجبوریم درباره ی مکان هایی بیندیشیم که در آن جا می توان افرادی را یافت که این نوع رویکرد را پذیرفته اند. و پی بردن به این که چنین افرادی در کجا یافت می شوند ممکن است سرنخی رادر فهم ماهیت کاری که انجام می دهند در اختیار ما بگذارند. اما به ظاهر این پرسش، پاسخ روشنی ندارد. می توانیم افرادی را در گروه های فلسفه، گروه های مطالعات دینی، گروه های الاهیات و گروه های علوم انسانی دانشگاه ها بیابیم که رویکردهای فلسفی به دین پژوهی را پذیرفته اند. از این رو به نظر می رسد رویکردهای فلسفی منزل و مأوای واحدی ندارند و این مطلب که این رویکردها در شماری از زمینه های مختلف پذیرفته شده اند، به بحران هویت این رویکردها دامن می زند. پرسش دوم به این مطلب اشاره دارد که چرا داشتن مکان ها یا بسترهای مختلف بسیار، باعث بحرانی از نوع بحران هویت می شود. افرادی که رویکردهای فلسفی به دین پژوهی را پذیرفته اند چه کاری انجام می دهند؟ باز، جای شگفتی نیست که به ظاهر هیچ پاسخ واحد آماده یا حتی پاسخی که نسبت به آن بتوان به توافق رسید وجود ندارد. نوعی پذیرش مبتنی بر قاعده ی «هر کس به کار خود» وجود دارد به این مضمون که ما با قلمرو گسترده ای از علائق مواجه ایم که طبیعتاً درباره ی آن اختلاف نظر غالباً دو دستگی وجود خواهد داشت. دلایل نهفته در پس تنوع و طیف گسترده پاسخ ها به این پرسش، به ندرت بازکاوی و بررسی شده اند. شما به عنوان یک فرد علاقه مند به رویکردهای فلسفی به دین پژوهی، فکر می کنید مشغول چه کاری هستید؟ درگیر چه فعالیت های یا فعالیت هایی در انجام دادن این کارید؟ علاقه شما در (خواندن) این مقله به چیست؟ (اگر مایلید پیش از ادامه مطالعه لختی درنگ کنید و در این باره بیندیشید. پاسخ هایتان را روی تکه کاغذی بنویسید!) پاسخ هایی که به این پرسش داده می شود، اهمیت بستری را نشان می دهد که در آن، شخص به دین پژوهش فلسفی مبادرت می ورزد.