طراحی سطح مقطع تانکرهای حمل سیال جهت کاهش تلاطم تانکر با استفاده از تابع بی استپیلاین بر مبنای روش اعمال ضریب جریمه

در این مقاله یک تئوری بر مبنای فرضیه ی تکامل ژنتیک جهت بهینه سازی سطح مقطع تانکر ارائه شده که تلاطم موجود در تانکر را کنترل کرده و پایداری تانکر را در برابر پدیده ی واژگونش تانکر افزایش می دهد . این برنامه جهت افزایش آستانه ی واژگونش تانکر ، سطح مقطعی بادامی شکل بر مبنای تابع بی اسپیلاین پیشنهاد داده و سپس به بهینه سازی آن بر مبنای روش اعمال ضریب جریمه می پردازد. دیاگرام ارائه شده بر مبنای تابع درجه 4 و با 10 نقطه کنترلی می باشد که با توسعه ی تابع بی اسپیلاین از حالت درجه 3 با 8 نقطه کنترلی به دست آمده است . در این الگوریتم با بیش از 100 مورد نمونه گیری ، باندها و نقاط کنترلی اصلاح شده و سپس پارامترهای موثر در همگرایی بهینه سازی مانند نرخ جهش و تعداد جمعیت تحلیل می شود . نرخ جهش ایده ال ، 4 تا 6 درصد و حداقل جمعیت 40 نفر جهت بهینه سازی تعریف می شود. نتایج به دست آمده از بهینه سازی با نتایج تحلیل عددی مقایسه شده که بیانگر این است که تئوری ارائه شده بر مبنای روش های بهینه سازی، تلاطم موجود در تانکر را کاهش داده و سطح مقطع بینه ای ارائه می کند که پایداری تانکر را بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

آستانه واژگونش ، الگوریتم ژنتیک ، بهینه سازی ، تلاطم ، تانکر های سوخت رسان