مقایسه القای بیهوشی به دو روش وریدی و داخل استخوانی توسط ترکیب دیازپام- استیل پرومازین- کتامین در سگ

سال انتشار: 1380
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 658

فایل این مقاله در 6 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JVR-56-3_019

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1394

چکیده مقاله:

با توجه به وسعت روزافزون روشهای درمانی جراحی در حیوانات کوچک، ا بداع روشهای جدید القای بیهوشی به منظور تسهیل در تکنیکهای جراحی اهمیت فراوانی یافته است. از جمله در موارد اورژانس همچون شوک، تشنج و جراحیهای اضطراری مانند خونریزیهای داخلی همراه با شوک و شکستگی های توأم با خونریزی شدید، دستیابی هر چه سریعتر به سیستم عروقی به منظور تزریق داروهای مختلف و مایعات لازم جهت رفع اختلالات مایعات و الکترولیتها بسیار ضروری می باشد. اما دسترسی به عروق مذکور در بسیاری از م وارد همچون کلاپس سیستم عروقی، کوچک بودن بیش از حد عروق، ترومبوز و سوختگیهای شدید امکانپذیر نبوده و یا نیاز به ا تلاف زمان زیادی دارد. لذا در چنین مواردی یافتن روش دیگری به منظور تزریق داروها و مایعات لازم به منظور حفظ حیات بیمار بسیار مؤثر می باشد. در این راستا یکی از روشهای به کار گرفته شده تزریق داخل استخوانی می باشد. بنابراین هدف ا ز انجام این تحقیق بررسی امکان ایجاد بیهوشی به طریق داخل استخوانی، مقایسه داروهای مختلف در ایجاد بیهوشی از طریق داخل استخوانی و داخل وریدی و بررسی فواید مایع درمانی از طریق داخل استخوان بوده است. در این تحقیق از 16 قلاده سگ (9 قلاده نر و 7 قلاده ماده، میانگین وزن 5/25 ±18/95 کیلوگرم و میانگین سن 1/2 ±3/31 سال) استفاده شد. سگهای مورد نظر به دو گروه مساوی داخل وریدی و داخل استخوانی تقسیم گردیدند. جهت ایجاد بیهوشی از دیازپام به عنوان آرام بخش و پیش بیهوشی و از ترکیب استیل پرومازین و کتامین جهت القای بیهوشی در یکی از گروه ها به صورت داخل وریدی و در گروه دیگر به صورت داخل استخوانی استفاده شد. در گروه داخل وریدی پس از القای بیهوشی محللو رینگر به صورت وریدی و در گروه دیگر به صورت داخل استخوانی تا پایان بیهوشی به داخل بدن حیوان تزریق گردید. تعداد ضربان قلب و تنفس در دقیقه قبل از ایجاد بیهوشی و پس از آن به مدت 30 دقیقه و با فواصل 5 دقیقه بررسی و ثبت شدند. متوسط فشار خون مستقیم شریانی نیز پس از القای بیهوشی با فواصل 5 دقیقه تا پایان 30 دقیقه بررسی و ثبت شد. تعداد کل گلبولهای سفید و قرمز، شمارش تفریقی گلبولهای سفید، هماتوکریت، هموگلوبین و پروتئین تام سرم نیز قبل از ایجاد بیهوشی نیز در طول بیهوشی م ورد بررسی قرار گرفتند. همچنین سرعت مایع درمانی به طریق داخل استخوانی در طول بیهوشی در گروه تزریق داخل استخوانی ثبت گردید. ضمناً قبل از قرار دادن سوزن در داخل فضای مغز استخوان، بلافاصله بعد از بیرون آوردن سوزن و 14 روز پس از ا یجاد بیهوشی، در حیوانا مورد آزمایش اقدام به رادیوگرافی جانبی و قدامی خلفی از ناحیه مفصل زانو تا مچ پا گردید. افزایش ضربان قلب در هر دو گروه پس از تجویز داروهای بیهوشی مشاهده گرید. تعداد تنفس نیز در هر دو گروه پس از تجویز داروها کاهش یافت. اما ت فاوت معنی داری بین ضربان قلب و تعداد تنفس در زمانهای مختلف بین دو گ روه مشاهده نشد. میزان تضعیف رفلکسهای بیهوشی و شروع اثر داروهای بیهوشی نز در هر دو گروه مشابه بود. میانگین سرعت مایع درمانی داخل استخوانی نیز 5ml/min محاسبه گردید. تعداد نوتروفیلها در گ روه داخل استخوانی 3 روز پس از آزمایش بیشتر از گروه وریدی بود. ه مچنین بر اساس رادیوگرافهای تهیه شده در روز چهاردهم پس از تزریق داخل استخوانی ترکیب دارویی مذکور، در 3 مورد (37/5 درصد) از حیوانات اسکلروز و افزایش دانسیته در محل تزریق مشاهده شد که تغییرات فوق را می توان حاصل از آماس مختصر و تحریک بافت استخوانی نسبت به روش وریدی دانست. در مجموع روش مایع درمانی و بیهوشی به طریق داخل اسخوانی با استفاده ترکیبات دارویی به کار رفته در این تحقیق، روشی مطمئن و مناسب بوده و در مقایسه با روش داخل وریدی دارای اثرات سوء و قابل توجهی نمی باشد. لذا در صورت نیاز به بیهوشی و مایع درمانی وریدی و عدم دسترسی به سیستم عروقی حیوان می توان به خوبی از این روش جهت ایجاد آرام بخش، بیهوشی و مایع درمانی استفاده نمود.

نویسندگان

محمدرضا صدیقی

گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

سیف الله دهقانی

گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز، شیراز، ایران