تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی

هدف پژوهش حاضر، تحلیل روابط ساختاری بین آموزش خودمتمایزسازی با اضطراب امتحان و باورهای خودکارآمدی در بین دانش آموزان دختر سال چهارم دبیرستان شهرستان ساوه بود . جامعه آماری 470 دانش آموز دختر در شهرستان ساوه در سالتحصیلی 91 1390 بود. با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 114 نفر به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه های خودمتمایزسازی DSI اسکورن و اسمیت، 2003 )؛ پرسشنامه اضطراب امتحانساراسون، 1984 )؛ و پرسشنامه خودکارآمدی کودکان و نوجوانان SEQ-C موریس، 2002 ) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش الگوسازی معادلات ساختاری با نرم افزار Smart PLS2 و لیزرل8/8 در دو قسمت انجام پذیرفت . در قسمت اول، ویژگی های فنی پرسشنامه شامل پایایی، روایی همگرا و روایی واگرا بررسی گردید و اصلاحات لازم انجام شد. در قسمت دوم، ضرایب معناداری نرم افزار برای بررسی فرضیه های پژوهش مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که خودمتمایزسازی بر میزان اضطراب دانش آموزان تأثیر معنادار داردP<0/01 وهمچنین در رابطه میان این دو متغیر خودکارآمدی نقش میانجی را ایفا می کند

کلیدواژه ها:

خودمتمایزسازی ، اضطراب امتحان ، خودکارآمدی ، دانش آموزان دبیرستان ، محیط آموزش