بررسی ساخت هجا و اصل توالی رسایی در زبان فارسی باستان

این تحقیق به بررسی واجآرایی زبان فارسی باستان براساس خوانش کتیبهها از کنت (۱۹۰۳) و مشخص کردن ساخت هجایی مجاز در این زبان میپردازد. همچنین به بررسی «اصل توالی رسایی» و چگونگی تبعیت واژگان این زبان از این اصل در خوشه های همخوانی آغازه و پایانه هجا پرداخته به می شود. به عبارت دیگر، ساخت هجا در زبان فارسی باستان چگونه است؟ همچنین آیا اصل از : سلسله مراتب رسایی در این زبان در ساخت هجا رعایت می شود؟ برای پاسخ به این سؤالات، ابتدا སྡེ་ s ،تمامی توالیهای همخوانی موجود در آثار مربوط به فارسی باستان در آغاز، میان و پایان واژدها 3. بدون در نظر گرفتن تقطیع هجایی، شناسایی و استخراج شدهاند و سپس براساس اصول مربوط به تم هجابندی، خوشه های موجود در هجاها شناسایی شده و با اصلی توالی رسایی مطابقت داده شدهاند. t بررسی خوشه های آغازی و میانی نشان میدهد که ساخت هجا در این زبان به صورت (C)(C)(C)V(C)(C) است و اصل سلسله مراتب رسایی در همهٔ دادهها رعایت شده، به جز زمانی که یکی از دو همخوان S و S در ابتدای هجا به عنوان عضو اول خوشه حضور داشته باشد. به علاوه، به دلیل وجود پایانه های صرفی در انتهای کلماتی چون فعل، اسم و صفت، خوشههای همخوانی در پایان واژگان این زبان دیده نمی شود.

کلیدواژه ها:

فارسی باستان ، هجا ، واجآرایی ، اصل توالی رسایی ، خوشه همخوانی