بررسی زبان شناختی به گویی در زبان فارسی

بهگویی ابزار گفتمانی قدرتمندی است که برای تقویت و افزایش نزاکت اجتماعی و حفظ خودنگاره اجتماعی طرفین گفتوگو به کار میرود و سازگاری روابط بین فردی را آسان میکند. بیشتر واژههای گویانه در زبان فارسی در حوزهٔ مسائل مربوط به مرگ، مسائل جنسی، مواد زاید بدن، تبلیغات، ناتواناییهای جسمی، اعضای بدن، بیماریهای روانی، مواد مخدر، ناسزاها و تجارت به کار میروند. هدف پژوهشی حاضر بررسی شیوههای ساخت به گوییها و طبقه بندی آنها در زبان فارسی است.در این مقاله میکوشیم به این پرسش پاسخ دهیم که به گوییها در زبان فارسی از چه ابزار وسازوکارهای زبانی و شناختی بهره می برند؟ با توجه به تحلیلهای حصورت گرفته در این مقاله، در زبان فارسی، سه شیوهٔ اصلی تغییر واجی، وامگیری واژگانی و ساختهای معنایی در جهت ساخت به گوییها به کار می روند. در این پژوهش نشان می دهیم که ابزارهای زبانی به کار رفته در ساخت به گوییها در زبان فارسی عبارت اند از تکرارشوندگی، حذف، وامگیری واژگانی، استلزام معنایی، استعاره، مجاز، تضادمعنایی، کم گفت، مبالغه، اطناب، ردخلف، واژههای مبهم، گسترش معنایی و عبارات اشاره ایی.

کلیدواژه ها:

به گویی ، طبقهبندی وارون ، ساختهای په گویانه ، ساختهای صوری ، ساختهای معنایی