نقش مشخصه گستردگی چاکنای در رفتار واجی سایشی های زبان فارسی

نقش تقابلی مشخصهٔ گستردگی چاکنای] در توصیف همخوانهای انسدادی و سایشی در سایر زبانها مانند زبان انگلیسی تأیید شده است؛ ولی در زبان فارسی، نقش این مشخصه تنها در مورد انسدادی ها بررسی شده و در مورد نقش آن در رفتار واجی همخوانهای سایشی پژوهشی انجام نشده است. در این مقاله، نشان میدهیم که در چارچوب نظریهٔ زمان بندی چاکنایی، توصیف سایشی ها با این مشخصهٔ حنجرهای توجیه آوایی مییابد، سپس براساس فرض تمایز دهندگی آن در همخوانهای سایشی، امکانات آوایی زبان فارسی در چارچوب رویکرد اشتقاقی را بر می شماریم و در نهایت نشان میدهیم که با استفاده از آن می توانیم در مورد برخی فرآیندهای به ظاهر بی ارتباط با هم، مانند سایشی شدگی انسدادی ملازی، سایشی شدگی آغازهٔ دمیده و واک داری پساسایشی، تحلیلی اقتصادی تر و کارآمدتر در چارچوب نظریهٔ خودواحد و نظریهٔ بهینگی ارائه دهیم: به همین دلیل، پیشنهاد می کنیم که انفجاریهای بیواک و سایشی های بیواک در یک طبقهٔ طبیعی در نظر گرفته شوند که وجه مشترک آنها نه با نبود یک مشخصه، یعنی [- واک، بلکه با بود مشخصهٔ [+ گسترده] تعریف میشود؛ این در حالی است که جفت واک دار آنها نیز با توجه به مشخصهٔ [- گسترده] در یک طبقهٔ طبیعی جای می گیرند.

کلیدواژه ها:

سایشی ها ، [+ گستردگی آسایشی شدگی ، واک داری پساسایشی و سایشی شدگی آغازهٔ دمیده