تحلیل سبک شناختی چند حکایت گلستان درپرتو دستور نقشگرای نظام مندهالیدی

در این مقاله، با به کار بستن رویکرد نقشگرای نظام مند هالیدی بر دادههای زبانی چند حکایت از گلستان سعدی، سعی شده است که به این پرسشها پاسخ داده شود: در سبک شناسی حکایات مورد نظر که به طور اتفاقی انتخاب شده اند، چه عناصر زبانی برجسته شده اند و از چه فرآیند تجربی در هر حکایت بیشتر استفاده شده است؟ دلیل کاربرد آن فرانقش در آن داستان چیست و آیا نوع فرانقش تجربی مضمون مطرح را برجسته سازی میکند؟ فرضیهٔ این پژوهش این است که مضامین مطرح در این حکایت با صورت زبانی به کار رفته در آنها ارتباط نزدیک دارد؛ به سخن دیگر، مضامین مورد نظر نویسنده در صورت زبانی، برجسته سازی شدهاند. پس از تحلیل آماری دادهها این نتیجه حاصل شد که مضمون مورد نظر نویسنده در حکایتها با نوع فرآیند تجربی و فرانقش ارتباطی متبلور در افعال جملات از نظر بسامدی ارتباط دارد، اما تفاوت معنی دار میان فرآیندهایی که مستقیماً با مضمون مرتبط هستند و انواع دیگر فرآیندها تنها در نمونه های بزرگی که تعداد افعال در آنها بیشتر است قابل مشاهده است.

کلیدواژه ها:

دستور نقشگرای نظاممند ، فرانقشی ، مضمون ، سبک ، داستانهای گلستان