توصیف و تحلیل دو فرآیند کشش جبرانی و هماهنگی واکه ای در گویش پسیخانی: رویکرد بهینگی

هدف از انجام این پژوهش، توصیف و تحلیل دو فرآیند واجی کششی جبرانی و مما متکی واکهای (ستاک امر) گویش پسیخانی در چهارچوب نظریهٔ بهینگی پرینس و اسمولنسکی (2004 & 1993) است. روش این پژوهش به صورت توصیفی - تحلیلی است و دادهها به روش میدانی گردآوری شدهاند. از پنج نفر گویشور، هریک به مدت یک ساعت مصاحبه به عمل آمد که در مجموع، پنج ساعت مصاحبه صورت گرفته است. نتایج نشان میدهند فرآیند کشش جبرانی، پیوسته در گویش پسیخانی با حذف همخوانهای چاکنایی /hi/ در واژههای تک هجایی در ساخت CVCC و نیز در واژههای دوهجایی در ساختهای هجایی (CVC.CV(C رخ میدهد و منجر به کششی جبرانی واکه در هجای اول میشود. همچنین کششی جبرانی ناپیوسته با حذفت همخوانهای چاکنایی /hi/ در واژههای تکهجایی و دو هجایی نیز اتفاق میافتد. در فرآیند همگونی واکهٔ کوتاه /e/ با واکهٔ [u]، گسترش مشخصهٔ پسین بودن رخ میدهد و نیز تبدیل واکهٔ افتادهٔ /e/ به واکهٔ افراشتهٔ [i] اتفاق میافتد که گسترش مشخصهٔ افراشته بودن را نشان میدهد. همچنین براساس تحلیل دادهها، در پایان ثابت شد کهفرآیند کشش جبرانی دارای بسامد وقوع بالاتری است.

کلیدواژه ها:

کشش جبرانی ، هماهنگی واکه ای(ستاک امر) گویش پسیخانی ، چهارچوب نظریه بهینگی