حرف اضافه نمایی افتراقی در وفسی درچهارچوب نظریه بهینگی

هدف از پژوهش حاضر، تحلیل پدیدهٔ دستوری حرف اضافه نمایی افتراقی در وفسی در چهارچوب نظریهٔ بهینگی و با استفاده از تعمیم مدل بهینگی مفعول نمایی افتراقی آیسنا (2003) میباشد. با وجود بررسیهای بوسونگ (1985) پیرامون مفعول نمایی افتراقی در بیش از سیصد زبان جهان، پدیدهٔ حرف اضافه نمایی افتراقی تاکنون به صورت دقیق و رده شناختی مورد بررسی واقع نگردیده است. حرف اضافه نمایی افتراقی، به عنوان زیرمجموعه ای از حالت نمایی افتراقی، به بررسی تأثیر ویژگیهای معنایی و یا کاربردی در نحوهٔ ظهور حالت در مفعول حرف اضافه میپردازد. شواهد زبانی و فسی (2004 ,Vide. Stillo)، نمایانگر آنند که ویژگی معنایی جانداری در مفعول حرف اضافه، بر نوع حالت نمایی در آن مؤثر می باشد؛ به طوری که مفعولهای حرف اضافهٔ جاندار و انسان در وفسی در حالت غیر مستقیم (حالت مفعولی حرف اضافه) تظاهر مییابند؛ در صورتی که تظاهر مفعول حرف اضافهٔ غیر جاندار، در حالت مستقیم (فاعلی) میباشد. مدل بهینگی حرف اضافه نمایی افتراقی در پژوهش حاضر با بهره گیری از پرینس و اسمولنسکی (1993)، اسمولنسکی (1995) و با تعمیم مدل بهینگی آیسن (2003) در مفعول نمایی افتراقی حاصل شده است و سلسله مراتب محدودیتی گویشی مورد کاربرد، با به کارگیری ابزارهای صوری انطباق هماهنک و ربط موضعی استخراج گردیدهاند.

کلیدواژه ها:

: حرف اضافه نمایی افتراقی ، مفعول نمایی افتراقی ، حالت نمایی افتراقی ، حالت نمایی در بهینگی ، جانداری