منظر،کالبدنیست مروری برمصوبه شورای عالی شهرسازی ومعماری ایران درخصوص ضوابط و مقررات ارتقاء کیفی سیماومنظرشهری

نگرش نوین «زما ن– مکان »، نظامی جدید در تحلیل مسائل مربوط به محیط است که معنی جدید منظر را پای هریزی م یکند. منظر در این نگاه پدید های جغرافیایی و کالبدی نیست که تحلیلگر به تفسیر ویژگ یهایمورفولوژیک و ریخت شناسانه آن بپردازد. تعاریف نوین از منظر، مبین ضرورت اصلاح دیدگا هها و رو شهای عامیانه در این زمینه است. امروزه منظر با تعاریف جامع و دقیقتر بهعنوانآینه فرهنگ و تاریخ که ابعاد فرهنگی– اجتماعی و زیباشناسانه دارد، مطرح شده است. در بررسی منظر، روابط و تحولات، مورد نظر قرار م یگیرند و بر این اساس منظر جلوهگاه ارتباط انسان و محیطپیرامون او از گذشته تا حال شناخته میشود. با تعریف امروز، منظر یک شیء نیست و لذا برای درک آن، دانستن اینکه چگونه اجزای محیط با یکدیگر ترکیب میشوند و یا با عملکرد فیزیولوژیادراک میتوان آشنا شد، کفایت نمیکند؛ بلکه فراتر از ریختشناسی محیط، لازم است تمایزهای فرهنگی اجتماعی و تاریخی ادراک را نیز شناخت. منظر در دنیای امروز موجودی زنده و پویاانگاشته میشود که از یک سو متأثر از انسان ونحوه زیست اوست و از سوی دیگر با شکل خود و تداعی خاطراتی که در زما نهای طولانی بر بستر آن روی داده است، بر تمدن، فرهنگ و نوع زیستآدمیان اثر میگذارد. از این رو جداکردن عین ازذهن در تعریف منظر ممکن نبوده و منظر به هیچ روی عینیتی مستقل از انسان نیست. منظر تنها عنصری عینی که متشکل از اجزای طبیعی باشد، شناخته نمیشود بلکه عنصری ذهنیو فرهنگی است که شکلگیری آن در اذهان مردم با دخالت تاریخ، اعتقادات دینی و اسطور های، اقلیم سنت زیست و امثال آنها بوده است. در این تعریف از منظر است که منظر ایرانی با نمونه ژاپنی و فرانسوی خود تفاوت پیدا میکند

کلیدواژه ها:

ضوابط ، منظر شهری ، برنامه راهبردی ، ارتقاء کیفیت معماری منظر