تهران آینده؛ حاکمیت قانون و عقلانیت تاملی براداره قانونمندشهربرمبنای اسنادمصوب

چگونه می توان تهران آینده را ترسیم کرد؟ در پاسخ به این سؤال ابتدا باید تهران را ترسیم کرده و به تصویر Image کشید تا بتوان آینده آن را تدوین کرد. بدیهی است که چیدمان آینده تهران هر چه باشد، غیراز وضعیت کنونی است. هنر، مدیریت وضعیت کنونی نیست؛ بلکه مهم اتخاذ روشی در مدیریت شرایط روز است که آینده آن نیز به خوبی مدیریت شود. اولین طرح جامع تهران- که در سال 1348 اجرایی شد-دربرگیرنده احکامی بود که در فرایند مدیریت یا به فراموشی سپرده شد و یا امکان اجرای آنها فراهم نشد. به هرحال این طرح با تمام نقاط قوت، در عمل به اهداف خود دست پیدا نکرد و باید با طرح جدید سال 1373معاوضه م یشد، اما این کار نیز صورت نپذیرفت. علی رغم آنکه در سال های 86 - 1373 تهران فاقد طرح جامع مصوب بوده، ولی تهران درطول این سا لها، به نوعی ب هوسیله طرح سال 1373 )معروف به طرح آتک(و سپس تهران سال 1380 به همراه طرح مجموعه شهری تهران مصوب 1382 اداره می شد. درعین حال در حوزه شهرداری هم با اعمال ظرفیت های مندرج در متن برنامهشهرداری، تا حدودی به وظایف شهرداری در قبال شهر رسیدگی شد. در یک جمعبندی، برنامهریزان، پژوهشگران و مدیران اجرا یی به این نتیجه رسیدند که باید درصدد ارتقاء مفهومی و کارکردی طر حهای مصطلح جامع شهری باشند. اطلاق طرح جامع تهران به طرح راهبرد ی-ساختاری یا ساختاری- راهبردی نیز حاصل چنین نگرشی بوده است. البته نیک می دانم که تغییر صرف واژگان نمیتواندمحتوی را تغییر دهد زیرا طرح اخیر همان طرح جامع است که به سلیقه تهیه ک نندگان و تصویب ک نندگان تغییر نام پیدا کرد.

کلیدواژه ها:

طرح راهبردی ، توسعه پایدار شهری ، مدیریت یکپارچه شهری ، حقوق شهروندی