تفرجگاه شهری و تحقق حیات مدنی

امروزه رشد وگسترش فضاهای باز عمومی در لبههای شهر به عنوان فرصتی برای پیوند میان محیط طبیعی و محیط مصنوع در کانون توجه حرفه مندان شهرسازی در شهرهای مختلف جهان قرار دارد. هدف اصلی شهرسازان در پرداختن به اینموضوع، ساختاربخشی لبههای شهری و استفاده از فضاهای باز عمومی درقالب پهنههای تفرجگاهی است که توجه همزمان به حفاظت از زیست بوم و ایجادبستری فراغتی به منظور افزایش تعاملات اجتماعی و تقویت حیات مدنی را مد نظر دارد نگاهی به جغرافیای تهران نشان می دهد که رود_ دره های هف تگانه شهر به عنوان کریدورهای طبیعیامتداد یافته از دل کو ههای البرز به درون بافت شمالی،پدی دآورنده فرصتهای ارزشمندی هستند که عل یرغم تأ یکد مسئولین به ایجاد فضاهای سبز شهری و افزایش سرانه فضای سبز، کمتر مورد توجه واقع شد هاند.این مقاله به بیان مفهوم فضاهای باز عمومی پرداخته و با معرفی دوگونه اصلی فضاهای باز عمومی پهن های و فضاهای باز عمومی خطی بر گونه دوم این نوع فضا متمرکز شده است. در ادامه، خیابان دربند حدفاصل میدان دربند تا میدان سربند واقع در روددره دربند منطقه یک تهران بهعنوان یکی از مه مترین فضاهای باز عمومی خطی مورد استفاده شهروندان تهرانی معرفی میشود. سپس مسائل و مشکلات اصلیپیشرو در تقویت این پهنه تفرجگاهی بررسی شده که در نهایت دو عامل «تناقضات درو ناسنادی » و «تناقضات میا ناسنادی » به عنوان عواملا ساسی پاسخده نبودن ا ینطر حها به نیاز استفاد هکنندگان این خیابان و عدم توفیقحرفه مندان در تقویت تعاملات اجتماعی و حیات مدنی در آن شناسایی شده است

کلیدواژه ها:

فضاهای باز عمومی ، لب ههای تفرجگاهی ، حیات مدنی ، شهر تهران ، خیابان دربند