آموزش، علمی که عالم می طلبد

آموزش دامپزشکی دیرینه ای پرباروپراهمیت را دربردارد چنانچه به لوح حمورابی استنادمیشود انسان 220 سال قبل ازمیلاد مسیح برای گذراندن زندگی خویش ازدامپزشکی بهره می برده است از500سال بعدازمیلاد مسیح اموزش دامپزشکی به شکل اکادمیک امروزی ترویج داده شد قدیمیترین سندتاریخی دامپزشکان اریایی بیانگر برخی بیماریهای گاو بودکه درسال 1311 کشف شد اسنادی دال برارزش گذاری بالا این رشته درتاریخ قدیم ایران نیز به چشم میخورد بطوریکه فیثاغورث درسفرنامه خود ازحکومت زرتشت و ترویج دامپزشکی یاد کرده و دراوستا نیز برنکاتی چنداشاره شده است درطول تاریخ اسب بهدلیل اهمیت نظامی بسیارمهم تلقی میشد و متعاقبا دامپزشک نیز دارای مقامی والا بوده است دردوران ساسانیان دامپزشکی با اساسی مشترک با پزشکی کمی استقلال یافت و پس ازاسلام نیز اسب به منظور جهادوفریضه حج مورد توجه شایانی قرارگرفت اهمیت حیوانات و بیماریهای مرتب طبا آنها باگذشت زمان بیشتر و بیشتر خود را نشان میداد تا آنکه جهت ساماندهی اموزش دامپزشکی درسال 1311 دانشکده دامپزشکی بنا نهاده شد و درسال 1348 درپی اپیدمی سرتاسری طاعون گاوی سازمان دامپزشکی تاسیس گردید دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران به عنوان اولین بتر برای تربیت دامپزشکان پایه گذاری شد و امروزه شاهدتعدادزیادی دانشکده های دامپزشکی وابسته به دانشگاه های سراسری و ازادهستیم که این تعداد شاید دردنیا بی نظیر باشد با این توصیف انتظار میرودکیفیت اموزشی نیز همراستا با افزایش تعداد مراکز اموزشی روند بهبودی و ارتقا قابل ملاحظه ای را طی نماید اما عدم رعایت تعادل جغرافیایی دراحداث این مراکز عدم توجه کافی به اموزش دامپزشکان و عدم همسوسازی اهداف مراکز دامپزشکی درکشور درجهت حل مشکلات ملی این مهم را به ارمغان نیاورده است