حکم و معرفت

در این مقاله نشان داده شده است که برخلاف قول مشهور، هرگز چنین نبوده است که در کل تاریخ معرفتشناسی غرب معرفت همواره به مثابه باور صادق موجهی تعریف شود که حکم یکی از اجزای ضروری مؤلفه توجیه در آن است. با بررسی برخی از فقرات آثار دکارت و لاک، موارد نقضی برای این قاعده ذکر شده است. سپس نشان داده شده است که بعد از ایمانویل کانت بود که میان معرفت و حکم پیوند وثیق برقرار شد. همچنین از این ایده دفاع شده است که با وجود آنکه معرفت قضیهای، که مستلزم صدور حکم است، در بسیاری از موارد، به ویژه در ساحت علم، تنها قسم معرفت قابل اتکا است، در عین حال موارد بسیاری وجود دارند که معرفت قضیهای کارآمدی لازم را ندارد.

کلیدواژه ها:

معرفت قضیهای ، حکم ، معرفت شهودی ، رنه دکارت ، ایمانویل کانت ، جان لاک ، تامس رید