تحلیلی بر مبحث معترضه افلاطون در محاوره ثئایتتوس

نوشته حاضر گزارشی تحلیلی است از مبحث معترضهthe Digression افلاطون در محاوره ثئایتتوس. مبحثی که طی آن افلاطون میان شیوههای زندگی فیلسوف با سخنور به مقایسه میپردازد. ضمن متن، نخست به این پرسش پرداختهایمکه چگونه بحث در ماهیت معرفت به مبحث معترضه میانجامد. ثانیاً، رئوس برجسته خود مبحث معترضه را با ارجاع به بعضی محاورات، بررسی کرده و سرانجام بر اساس بحثهای طرح شده، به نقش مبحث معترضه در متن محاوره نیز نگاهی افکندهایم. مبحث معترضه، افزون بر محتوا، در ظاهر امر نیز با محاوره ثئایتتوس منافاتی کلی ندارد. چون افلاطون به صورت طبیعی و نه تصنعی از استدلال ناظر بر داناتر بودنعدهای نسبت به برخی دیگر است که به مبحث معترضه راه مییابد. محتوای مبحث نیز با روح تعالیم افلاطونی مغایرتی ندارد. هر چند مبحث معترضه تصریحاً یا تلویحاً بهوجود مثل اشارت دارد اما محاوره با تکیه بر محسوسات جزئی به نتیجه سلبی میرسد. لیکن با توجه به مبحث معترضه، پیام اصلی محاوره این است که بدون وجود مثل، تعریف معرفت ناممکن است.

کلیدواژه ها:

افلاطون ، فیلسوف ، سخنور ، مبحث معترضه ، امور بالطبع و امورقراردادی