حوزه های پنج گانه اقلیمی نویسی درادبیات داستانی معاصرایران

تقسیم بندی نویسندگان و اثارشان براساس جغرافیای مکانی و زادگان آنان فقط زمانی پسندیده و درست است که ویژگیهای مشترک نیز آنها را به یکدیگر پیوند دهد وگرنه نام گذاری سبک ومکتب براثار گروهی ازنویسندگان باتکیه صرف برتعلق اقلیمی شان به یک منطقه امری بی معنا خواهد بود و نویشنده اعتقادی به آن ندارد داستانهای اقلیمی داستانهایی هستند که دارای مشخصه های مشترک و هماهنگ و درپیوند با یک اقلیم خاص و نیز متناسب با خاستگاه نویسندگان آنها و تاثیری که ازآن محیط اقلیمی خاص پذیرفته اند همین گونه تاثرها ازمحیط اقلیمی و بازتاب آن درداستانهاست که سبب اشتراک میان اثار چندنویسنده هم اقلیم بایکدیگر ودرعین حال تمایز با اثار دیگر نویسندگان اقلیمی سایراقلیم ها میشود دراین مقاله نویسنده پس ازبیان سابقه مکتب بندی های متعدد درداستان نویسی معاصر ایران و نقد آنها به ارایه یک تقسیم بندی تازه دقیق و روشمند ازداستان نویسی اقلیمی براساس معیارهای مشخص و شناخته شده می پردازد و براین اساس پنج حوزه یا شاخصه داستان نویسی اقلیمی شمال جنوب خراسان غرب کرمانشاه و اذربایجان را در ادبیات داستانی معاصر ایران ازمشروطه تاانقلاب اسلام مشخص می کند

کلیدواژه ها:

داستان ، اقلیم ، شیوه اقلیم نویسی و حوزه های داستان نویسی اقلیمی ایران