روش رتبه بندی مراکز رشد به وسیله نماگرهای ترکیبی

استفاده از مرکز رشد به عنوان یکی از نهادهای کارا در امر توسعه و رونق اقتصادی، مورد توجه بسیاری از کشرهای جهان واقع شده است. مراکز رشد، به وسیله حمایت از مستاجرین با ترکیبی از تسهیلات و خدماتی که به آسانی از منابع دیگر قابل تامین نیستند باعث افزایش ارزش افزوده می شوند. محتوا و چگونگی پرداخت این خدمات معمولاً تاثیر مهمی بر موفقیت مستاجرین مرکز رشد و نحوه عملکرد مرکز رشد دارد. معرفی الگوهای بهتر و آگاهی دادن به مراکز رشد در مورد میزان فاصله آنها از الگوهای مناسب و نیز اطلاع رسانی در مورد موقعیت آنها نسبت به یکدیگر مراکز رشد را در اتخاذ تصمیمات سنجیده تر یاری می دهد. نماگرهای ترکیبی روش ساده ای برای مقایسه مجموعه ای از مراجع ارزیابی شونده نظیر کشورها، سازمان ها و سیستم ها در موضوع های پیچیده و در دامنه وسیعی از زمینه ها نظیر مسائل زیست محیطی ، پیشرفت های اقتصادی، اجتماعی یا فناوری فراهم می کنند. معمولا هدف اصلی تدوین آنها، مقایسه عملکردی مجموعه ای از مراجع اریابی شونده از یک جنبه خاص می باشد. آنها همچنین به عنوان ابزاری مفید در تحلیل سیاست ها و نیز وسیله ای برای ارتباط با عموم به کار می روند. در این مقاله، پس از بیان روش تدوین نماگرهای ترکیبی بر طبق آخرین فنون و دستاوردها، به معرفی چند نماگر گردآوری شده با تاکید بر نماگرهای کلیدی عملکرد (KPI) به منظور رتبه بندی مراکز رشد فناوری با توجه به شرایط محیطی کشور ایران پرداخته شده است. با توجه به اینکه پژوهشی در زمینه رتبه بندی مراکز رشد مشاهده نگردید، امید است ارائه این مقاله گام موثری برای انجام اقدامات لازم در این زمینه باشد و نقطه شروع مناسبی به منظور بررسی دقیق ارزیابی و رتبه بندی مراکز رشد در سطح ملی و بین المللی باشد.

کلیدواژه ها:

مراکز رشد ، نماگرهای ترکیبی ، ارزیابی