مدل مفهومی مراکز رشد دانشگاهی

تغییر و تحول یکی از چالش های اساسی کشورها در قرن بیست و یکم به شمار می رود. گسترش یافتن مقیاس و دامه تغییر و روند رو به رشد آهنگ تغییرات ، کشورها را با موقعیت های پیش بنی نشده، ناآشنا و منحصر به فرد مواجه ساخته است. به طوری که آنها دیگر نمی توانند با تغییرات اندک در روش ها، ساختار، فناوری و عواملی نظیر آنها، بقای بلند مدت خود را تضمین کنند. بنابراین کشورها باید انقلابی در اذهان مدیران و کارکنان خود به وجود آورند تا به طور اساسی مفهوم سازمان، کار، کیفیت و رقابت در ذهن آنها دگرگون شود. در چنین شرایطی به کارآفرینانی نیاز است تا بتوانند از طریق خلاقیت، نوآوری، پشتکار، اعتماد به نفس و تحمل ابهام، خون تازه ای در کالبد اقتصاد کشور وارد کنند و گامی موثر در جهت حل بحران اشتغال بردارند. بدیهی است یکی از ابزارهای راهبردی و کلیدی این امر، وجود دانشگاه کارآفرین در سطح آموزش عالی است. دانشگاه کارآفرین برای تحقق اهداف خود سازوکارهای مختلفی از قبیل مرکز رشد، پارک علمی و مرکز کارآفرینی را ایجاد کرده است. که در این میان وظیفه مرکز رشد حمایت از فارغ التحصیلان و کارآفرینان جوان دانشگاهی است که با فناوری های نوین آشنا بوده و قدرت خلاقیت داشته ولی اغلب بیکار هستند چراکه راه اندازی یک شرکت توسط این افراد جوان خالی از خطر شکست نیست. مراکز رشد دانشگاهی به چنین کارآفرینانی کمک می کند تا مراحل اولیه رشد را طی کنند و پس از اینکه قابلیت های لازم را برای فعالیت در بازار کسب کردند از مرکز خارج شوند. مفهوم مرکز رشد چند سالی است که در کشور ما بررسی، تحلیل و بومی سازی شده است. هدف این مقاله بررسی جایگاه مراکز رشد در توسعه اشتغال و انتقال فناوری است. در ابتدا به رابطه ای پرداخته خواهد شد که مراکز رشد دانشگاهی بین دانشگاه و صنعت برقرار می کنند. سپس نقش آنها در توسعه و انتقال فناوری بررسی شده و در نهایت مدلی مفهومی برای مرکز رشد دانشگاهی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

دانشگاه کارآفرین ، مراکز رشد دانشگاهی ، صنعت ، دولت ، کمک رسانان کسب و کار ، آغازگران فناوری ، ایده های نوآورانه