بررسی کیفیت میکربی آب شرب روستایی کشور در سال 1385 (تنگناها ، تهدیدها و فرصتها)

در پایان سال 1385 تعداد آزمایشگاههای روستایی کشور با رشدی معادل 87/93 درصد نسبت به سال 1382 از 90 واحد به 166 واحد رسید و میانگین کشوری شاخصهای کیفیت میکربی آب شرب روستایی در فاصله سالهای 1383 و 1385 در بخش کلر باقی مانده از 90/13 به 91/43 درصد و فقدان باکتری شاخص اشریشیاکلی از 84/37 به 93/07 درصد افزایش یافت. با درج آزمون کدورت در سرفصل شاخصهای میکربی و الزام به انجام آن ، شاخص مطلوبیت کدورت از دیدگاه بهداشتی (کمتر از 1NTU) با 72/69 درصد و از نظر مقبولیت عمومی و استاندارد (کمتر از 5NTU) به 95/6 درصد رسید. به رغم این دستاوردها ، نقیصه ای متعددی از جمله عدم کفایت تعداد نمونه برداری و تأخیر در انجام و گزارش آزمونها قضاوت متقن پیرامون شاخصهای کیفیت میکربی آب شرب روستایی را با تردید مواجه می سازد. نبود مستندهای اجرایی متناسب با شرایط روستایی و نیازهای کارکنان در صف در یک سو و از دیگر سو پراکندگی و گستردگی روستاها و فقدان نظارت مورد انتظار ناشی از نبود یا کمبود نیروهای انسانی متخصص و احساس کهتری آن ، فرسودگی تأسیسات و عدم نگهداری و راهبری صحیح آنها همراه با ضعف در ثبت و گزارش فعالیتها از جمله نقیصه های پیش رو است. برای جبران این نقیصه ها تمهیدهایی همچون پی ریزی ستاد ملی کمیته تخصصی بهداشت آب روستایی ، برنامه ریزی برای توسعه ایستگاههای کلرزنی و آزمایشگاههای ثابت ، پی ریزی سرفصل نوین آزمایشگاههای سیار ، تلاش برای اعمال انضباط در پردازش ، تحلیل و بازخورد اطلاعات ، توانمند ساختن کارکنان در صف ، تدوین و ترجمه مستندهای مدیسریتی و فنی مورد نیاز ، کنترل های هوشمندانه ستادی و ... پیش بینی شده و در دست اجراست.

کلیدواژه ها:

روستا ، آب آشامیدنی ، کیفیت میکربی ، کلر باقی مانده ، کدورت