بررسی راندمان حذف رنگ آزوی راکتیو از فاضلاب به وسیله سیستم بی هوازی ABR

سال انتشار: 1387
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 676

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_WWJ-19-65_004

تاریخ نمایه سازی: 4 مهر 1393

چکیده مقاله:

ترکیبات آزو به مولکول هایی که دارای یک یا چند پیوند آزویک (-N=N-) باشند اطلاق می گردد. پیوندهای مزبور ساختارهای حلقوی را به یکدیگر متصل می کنند. این رنگها بزرگ ترین طبقه رنگهای مورد استفاده در نساجی و دیگر صنایع می باشند.در صنایع نساجی حود 15 درصد از رنگ زاهای مصرفی طی فرآیند رنگرزی وارد پسابهای نساجی می شوند. رهاسازی این ترکیبات در محیط بسیار نامطلوب است. زیرا تعدادی از این رنگها و محصولات حاصل از تجزیه آنها ، برای موجودات زنده اثرات سمی و جهش زا دارند. روشهای بیولوژیکی برای حذف این مواد به خاطر راهبری آسان ، و عدم نیاز به مواد شیمیایی و هزینه کمتر ، روشهای مناسبتری هستند. اساس حذف رنگهای آزو به وسیله سیستم های بیولوژیکی ، احیای بی هوازی رنگهای آزو و سپس معدنی سازی آمین های آروماتیک به وسیله سیستم های هوازی می باشد. سیستم بافل دار بی هوازی (ABR) یک راکتور بی هوازی با بار آلی بالا است که از 3 تا 8 اتاقک تشکیل شده است. هدف از این تحقیق بررسی راندمان حذف رنگ آزو و همچنین حذف COD فاضلاب به وسیله سیستم بی هوازی ABR می باشد. در این طرح از یک راکتور بی هوازی ABR با حجم مفید 13/5 لیتر و زمان ماند 24 ساعت استفاده شد. این راکتور ابتدا با فاضلاب سنتزی بارگیری شد سپس به فاضلاب سنتزی ، رنگ آزوی قرمز C.I.Reactive Red2 که در صنایع نساجی کاربرد زیادی دارد اضافه شد و درصد حذف رنگ و COD مشخص گردید. نتایج این این تحقق نشان داد که میانگین راندمان حذف رنگ در سیستم بی هوازی بافل دار ABR ، 89/5 درصد و همچنین میانگین درصد حذف COD در این راکتور 54/5 می باشد. سیستم بی هوازی ABR به علت توانایی در شکستن پیوندهای آزو ، قدرت رنگبری بیشتری نسبت به سیستم های هوازی دارد. مضناً با بررسی نتایج مشاهده گردید که افزایش غلظت رنگ ورودی تأثیر محسوسی بر راندمان حذف COD در راکتور ABR ندارد. همچنین بیشترین درصد حذف رنگ در اتاقک های ابتدایی راکتور ABR دیده شد.

کلیدواژه ها:

رنگ آزو ، راکتور بافل دار ABR ، COD ، راندمان حذف رنگ

نویسندگان

ابوالفضل نعیم آبادی

کارشناس ارشد بهداشت محیط و عضو هیات علمی دانشکده علوم پزشکی خراسان شمالی

حسین موحدیان عطار

دانشیار دانشکده بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان