بررسی وبکارگیری روش ارزیابی استراتژیک زیست محیطی (SEA) در راستای بهبودوارتقای پایداری وضعیت محیط زیست ایران

ارزیابی استراتژیک، روشی برای بهبود فرایند تصمیم گیری ها، سیاست گذاری و در نهایت برنامه ریزی است. امروزه در بسیاری از کشورها این نوع ارزیابی به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای مدیریت محیط زیست و به منظور ادغام ملاحظات محیط زیستی در فرایند برنامه ریزی و توسعه در بالاترین سطوح تصمیم گیری در کانون توجه قرار گرفته است. از ارزیابی راهبردی محیط زیستی (SEA) می توان به عنوان مهمترین ابزار در خدمت فرآیند توسعه پایدار استفاده کرد، روند توسعه را به سمت پایداری سوق داد و کلیه شاخص های مربوط به پایداری را بهبود بخشید. همچنین ارزیابی استراتژیک محیط زیست می تواند به عنوان یک ابزار مهم برنامه ریزی، در دسترس برنامه ریزان و سیاست گذاران قرار گیرد تا بر اساس آن بتوانند اثرات بالقوه زیست محیطی را که در نتیجه اجرای طرح های توسعه و برنامه های عمرانی پدید می آیند، شناسایی کرده و گزینه های منطقی جهت رفع یا کاهش آنها را پیشنهاد نمایند. در این میان، اهمیت و ضرورت وجود قوانین و مقررات ارزیابی راهبردی محیط زیست، که پیشگیری بسیاری از این تبعات نامطلوب را امکان پذیر می نماید، بیش از پیش احساس می شود. با عنایت به اهمیت موضوع، این مقاله سعی دارد تا با بررسی ارزیابی استراتژیک محیط زیست و معرفی اصول، تبیین مزایا و کاربردهای روش مذکور، نقش آن در بهبود محیط زیست را بیان نموده و موانع ومحدودیت های توسعه و اجرای آن را مورد بررسی قرار دهد و در نهایت، جهت تقویت مبانی علمی، معرفی اصول حقوقی و اجرایی ارزیابی راهبردی محیط زیست در کشور، راهکارهایی را پیشنهاد نماید.

کلیدواژه ها:

ارزیابی راهبردی زیست محیطی (SEA) ، محیط زیست ، توسعه پایدار ، پایداری ، ارزیابی زیست محیطی (EIA)