عبودیت و بندگی در مثنوی معنوی

عبودیت و بندگی به معنی تسلیم محض بودن در مقابل اراده و مشیت الهی و توأم با آگاهی از عظمت معبود و به انگیزه ی تقرب به او است.موضوع این مقاله بررسی عبودیت و بندگی در مثنوی معنوی است. که دو محور شریعت و طریقت را شامل می گردد.شریعت همان راه و طریقی است که به خدا منتهی می شود و اصول و فروع دین و دستورهای اخلاقی را دربرمی گیرد که در این مقاله تنها اصول و فروع دین مورد بررسی قرار گرفته و دیدگاه مولانا در این موارد مطرح شده است.محور دیگر مقاله طریقت می باشد که همان بعد درونی و باطنی اسلام است و شامل آموزه هایی راجع به سیر و سلوک روحانی و مراحل طریقت است. در این قسمت عبادت های مستحبی که عرفای اسلامی در سیر تکامل خود در راه کشف و شهود عرفانی انجام می دهند، مورد بررسی قرار گرفته و عقاید و دیدگاه مولانا در مثنوی معنوی در این باره، مطرح شده است.مولانا جلال الدین همواره و در همه حال خدا را مدنظر داشته و می کوشیده تا از عبادت و توجه به او غفلت نکند او ذکرالله را همواره بر زبان جاری می کرد و به همه ی احکام و عبادت های شرعی اعتقاد داشته و آن ها را انجام می داده است. و علاوه بر این ها به عبادت های مستحب نیز شدیداً پای بند بوده است. مولانا در مثنوی معنوی یک عابد عاشق است و سماع صوفیانه اوج وجد و سرور او را تداعی می کند .

کلیدواژه ها:

مولوی ، عبودیت و بندگی ، شریعت و طریقت ، مثنوی معنوی