تجلی گل سوسن در غزلیات حافظ

یکی از زیباترین جلوه های طبیعت در شعر فارسی ،گل سوسن است. این گل از مهم ترین عوامل تصویرسازی در غزلیات حافظ به شمار می آید.و به دلیل پیشینهاساطیری و شکل ظاهری گلبرگها ی آن مورد توجه قرارگرفته است. دراین جستار،نگارنده با استفاده از رهیافتهای زبانی و معنایی و به یاری استدلالهای زیبایی شناختی به بررسی گل سوسن در غزلیات حافظ پرداخته است . حافظ از گل سوسن سفید(آزاد)در آفرینش تصاویر زیبای شعری بهره جسته است.این گل در اغلب موارد،مظهرسخنوری و فصیح گویی است و در برخی ابیات به عکس،نماد سکوت و خاموشی. گاهی در هیئت عابد و زاهدی نمایان می شود که سجاده بر دوش دارد ،گاه چهره سفید و زیبای معشوق را تداعی می کند.همچنین در برخی از ابیات معنای حقیقی خود را به عنوان یک گل یا نویدفصل بهار حفظ کرده است