ساختار زبانی غزلی از شهریار و رهی معیری

مقاله حاضر به شناخت شاعران معروف جریان سنت‏گرای معاصر ایران می‏پردازد. هدف آن تبیین ساختار غزلی از شهریار و رهی معیری است. از هر کدام از این شاعران یک غزل انتخاب شده سپس با در نظر گرفتن ویژگی‏های غزلیات این دو شاعر میزان توجه شهریار و رهی معیری به ساختارگرایی از جمله مختصات زبانی، موسیقیایی، نحوی، لغوی و فکری بررسی شده است. یافته‏های این پژوهش که با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی و با استناد از روش کتابخانه‏ای انجام گرفته است، نشان می‏دهد که شباهتی نزدیک و نوعی وحدت فکری در ساختار غزلیات این دو شاعر دیده می‏شود. این شباهت و نزدیکی با رابطه تنگاتنگ تأثیرپذیری از شاعران متأخر سبک هندی و عراقی ارتباط مستقیم دارد. غزل شهریار و رهی معیری با وجود تقلید از زبان، موسیقی و مضمون غزل حافظ و سعدی نگاهشان به معشوق تعالی یافته است؛ اما شهریار و رهی معیری با وجود هنری‏تر شدن شعر راه تازه‏ای را نگشوده‏اند.

کلیدواژه ها:

شهریار ، رهی معیری ، مختصات زبانی ، مختصات ادبی ، ساختار