جریان های معاصر شعر فارسی و مسئله تعامل با سنت

ادبیات و خاصه شعر را می توان مهم ترین و درخشان ترین نمود فرهنگ ایرانی درطول تاریخ این کشور به شمار آورد. با این وجود، در نگاه اغلب صاحبنظران شعر فارسی پس از گذار به دوران معاصر توفیق گذشته را نداشته است. از سوی دیگر، به دلایل چندی بازگشت کامل به شعر قدمایی نیز امکان ناپذیر می نماید.آنچه که دراین گذار بیش از همه محل پرسش است آن است که آیا ورود به دوران معاصر به معنای قطع ارتباط شعر فارسی با گذشته درخشان آن است؟ در پاسخ به این پرسش دو رویکرد متفاوت با دو پاسخ کلی آری و نه درجریان های ادبی معاصر به چشم می خورد. مقاله پیش رو تلاشی است در جهت تبیین و واکاوی راهکارهای سه جریان مهم معاصر یعنی مکتب سخن، شعر نیما، و جریان موج نو که درجستجوی راهی برای بهره وری از میراث شعری گذشتگان در کار خلق شعر امروز بوده اند

کلیدواژه ها:

شعر قدمایی فارسی ، شعرجدید فارسی ، نیما ، مکتب سخن ، موج نو