رویکردهای پیش گیرانه درمورد فساد اداری در جمهوری اسلامی ایران با توجه به قانون ارتقاء سلامت نظام اداری

آنچه از تعارف مختلف راجع به فساد و مبانی آن فهمیده می شود، این است که در هر صورت فساد در ارتباط با قدرت و اختیار تعریف می شود. وسوسه برخورداری از امتیازهای قدرت، همچنین عدم نظارت و کنترل کافی و در اختیار بودن طولانی مدت قدرت، سرانجام به فساد خواهد انجامید. اقدامات پیشگیرانه همواره نقش مهمی در سیاست جنایی ایفا می کنند. صرف تقنین جزایی و حتی اقدامات سختگیرانه کیفری به تنهایی تاثیر چندانی در مبارزه با جرایم و از جمله فساد نخواهد داشت؛ ضمن اینکه به مرور زمان با توجه به بی اعتنایی و بی اثری در عمل، بر جرات و تجری مرتکبان اضافه خواهد شد. هرگونه اقدام قانونی و قضایی باید ضابطه مند و سنجیده پیاده شود. در حیطه قانونگذاری علیه فساد باید دقت و توجه بیشتری را هم از جهت نحوه قانونگذاری و هم از حیث ماهیت آن و سازوکارهای قانونی لازم فراهم کرد. در قلمرو اقدامات قضایی، ضمن اعمال سختگیری لازم، باید از تخفیف ها و تعلیق های بی مورد خودداری کرد و جبران خسارت از دولت و شهروندان مورد اهتمام جدی قرار گیرد. در این پژوهش که به روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است، تدابیر کنشی و واکنشی پیشگیری از فساد اداری در نظام اداری و حقوقی ایران مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین اقدامات پیشگیرانه کنشی و واکنشی مقرر شده در قانون ارتقای سلامت نظام اداری مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه اینکه تدابیر مبتنی بر آموزش و تدابیر اجتماعی و تدابیر مربوط به شکل و نحوه قانونگذاری، از جمله تدابیر کنشی پیشگیری فساد اداری هستند و تدابیر مبتنی بر تقویت ضمانت اجرا اعم از تدابیر اداری، انتظامی و کیفری، ازجمله تدابیر واکنشی پیشگیری از فساد اداری هستند.

کلیدواژه ها:

فساد اداری ، پیشگیری ، کنشی ، واکنشی ، قانون ارتقاء سلامت نظام اداری