بررسی تفاوت های مبانی نظری جبران کامل خسارات قراردادی درحقوق ایران و آمریکا

یکی از آثار مهم اصل حاکمت اراده این است که چنانچه شخص به تعهدات خود ناشی از یک قرارداد عمل ننمود باید خسارات وارده را جبران نماید. نتیجه ی ای که از حاکمیت اراده حاصل میشود، تقدم قرارداد بر قانون در روابط قراردادی است. بدین ترتیب قانون نقش جانشینی ارادهی طرفین را در موارد سکوت و تفسیر آن را در موارد اجمال و ابهام ایفاء میکند. مقتضای ایفای چنین نقشی از ناحیهی قانون آن است که اصل در مورد قوانین، تفسیری و تکمیلی بودن آن است و جز در موارد استثنایی خاص که نظم عمومی جامعه با خطر جدی مواجه میشود نمیتوان قوانین را امری دانست. همچنین در روابط قراردادی، قرارداد به منزلهی قانون لازم الاتباع طرفین است و برای آنها رعایت آن الزامی و نقض آن موجب مواخذه است. (دکارت، به نقل از فروغی، 1388 ، 149). از آنجا که تعهدات فرد مخلوق اراده ی خود اوست تعهد ارادی افراد عادلانه است و ادعای ستمکارانه بودن چنین تعهدی از متعهدی مسموع نیست که خود آن را ایجاد کرده است،زیرا به تعبیر کانت فیلسوف مشهور آلمانی: هنگامی که شخص درباره ی دیگری تصمیم میگیرد همیشه احتمال دارد که عادلانه رفتار نکند، لیکن در موردی که برای خود تصمیم می گیرد احتمال وقوع هیچ ظلمی نمی رود .

کلیدواژه ها:

جبران خسارت ، خسارات قراردادی ، بازدارندگی ، وحدت هدف