برنامه ریزی یکپارچه فضایی درسیاست های توسعه بخش مسکن گامی بنیادین درفرایند بومی سازی بخش مسکن

نظام برنامه ریزی مسکن درایران فرصت عملیاتی شدن اهداف و سیاست های توسعه را تنها درزمینه ارتقا شاخصهای درونی نظیر مساحت زمین زیربنای مسکونی تراکم ساختمانی متوسطعمر کیفیت مصالح اسکلت و تعداد طبقات مورد بهره برداری قرارمیدهد این درحالی است که به منظور استفاده حداکثر از ظرفیت های توسعه بخش مسکن توجه بیشتر به شاخصهای بیرونی یا محیطی از قبیل نرخ رشد جمعیت شهری ضریب جذب جمعیت شهری تعداد پروانه های ساختمانی صادره توسط شهرداری ها توان تولید وحد مسکونی و میزان سرمایه گذاری دربخش مسکن امری ضروری و اجتناب ناپذیر است به عبارت دیگر تعادلهای منطقه ای توزیع ناسب فعالیت ها و امکانات به منظور اجرای عدالت اجتماعی استفاده حداکثر از قابلیت های محیطی به منظور ارتقا کیفیت زندگی و حفظ و اعتلای هویت خود درسطح مناطق کشور را می توان از حلقه های مفقوده نظاهم بخشی برنامه ریزی مسکن به شمار آرود که این خود از عمده ترین موانع فرایند بومی سازی بخش ساختمان و مسکن درایران به شمار می آید مقاله حاضر قصد دارد که دیدگاه ونگرش اثبات گرای مسلط درنظارم برنامهریزی مسکن کشور را مورد نقد وب ررسی قرار داده و ضرورت جایگزینی رویه های هنجاری را مورد بحث قرار دهد.

کلیدواژه ها:

سیاست های توسعه بخش مسکن ، برنامه ریزی یکپارچه فضایی ، رویه هنجاری ، بومی سازی