سناریوی عشق در ادب غنایی فارسی با تکیه بر لیلی و مجنون نظامی و زهره و منوچهر اثر ایرج میرزا (یک بررسی شناختی)

عشق یکی از موضوعات رایج در ادب فارسی است وهر مخاطب عام ایرانی برداشتی کم و بیش مشابه از آن دارد. این مفهومنمود بارزی در ادب غنایی دارد و شاعران بسیاری پیرامون آن به بیان احساس وعوطف شخصی و ملی پرداخته اند. در اینمیان بررسی طرح واره شناختی واژه عشق از دیدگاه روانشناسی موضوعی است که می تواند ساختمان شناختی شاعر را باتوجه به برجسته سازی عناصر سازنده این مفهوم روشن سازد. در این مقاله محققین سعی نمودند با بررسی سناریوی عشق کهنمودی طرح وارهای در روابط عاشقانه اشعار فارسی در بیان احساس را به نمایش می گذارد به ساختمان ذهنی شاعر در برخیاشعار غنایی از جمله لیلی و مجنون نظامی گنجوی و زهره و منوچهر ایرج میرزا بپردازند و نقشه ادراکی واژه عشق رادربرجسته سازیهای مفهومی این سناریو، از دیدگاهی شناختی مورد توجه قرار دهند. نتیجه بررسیها نشان داد که الگویذهنی شاعران در هر دو اثر در بیان مفهوم عشق از طرح شناختی واحدی پیروی میکند و برجسته سازی ها با توجه بهشرایط زمان در مواردی متفاوت است.

کلیدواژه ها:

عشق ، سناریو ، طرحواره شناختی ، احساس ، غنا