بررسی جلوه های ادب غنایی در مجموعه «آخر شاهنامه» مهدی اخوان ثالث

به طور کلی همه لذت ها و شادی های شاعر و یاس و ناامیدی ناشی از ناکامی دستیابی به آرزوها و دنیای آرمانی، اندیشه هایی استکه فحوای شعر غنایی را می سازد. پیشینه ادب غنایی به زمان نخستین انسان هایی که تکلم آموختند باز می گردد. زمزمه هایی که به طورانفرادی هر انسان می توانست با خود داشته باشد.مهدی اخوان شعر را در معنی خاص خود برابر غنا و تغنی می داند؛ بنابراین نقش عناصر غنایی را در سرودن شعر، بنیادی می انگارد.اشعار اخوان بیش از آنکه بخواهد جلوه حماسی داشته باشد جلوه غنایی دارد چرا که او حتی در بحبوحه درگیری درونی با تاریخ، حماسه،اسطوره و اجتماع و در هنگام سرایش از آنها ذهنیتی غنایی داشته است. جلوه های ادب غنایی در مجموعه آخر شاهنامه که اوج احساساندوه شاعر از دردهای مهلک زمانه و ناامیدی از دوای این دردهاست موج می زند.عناصر طبیعت و توصیف آنها، شکایت از اوضاع جامعه،تنهایی، ناامیدی، اندوه و غصه و درغم فراق، وطن دوستی و دلبستگی به هویت ملی از مهمترین مضامین غنایی در این مجموعه است. دراین پژوهش تعریف و پیشینه ادبیات غنایی، شعر اخوان و ادب غنایی، اخوان در آخر شاهنامه و بارزترین جلوه های ادبیات غنایی درمجموعه آخر شاهنامه بررسی و مورد توجه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ادب غنایی ، شعر معاصر ، مهدی اخوان ثالث ، آخر شاهنامه